propitius

prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. [prope], favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).

I.

Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2:

tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi,

Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164:

cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto,

id. Curc. 4, 4, 1:

ita deos mihi velim propitios, ut, etc.,

Cic. Div. in Caecil. 13, 41:

parentes,

Ter. Ad. 1, 1, 6:

hunc propitium sperant, illum iratum putant,

Cic. Att. 8, 16, 2:

uti volens propitius suam sospitet progeniem,

Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.—

II.

Of things:

propitiis auribus accipitur,

Sen. Suas. 1:

propitius et tranquillus Oceanus,

Flor. 3, 10:

pax,

Plaut. Trin. 4, 1, 18:

voluntas,

Nep. Dion, 9, 6.